Autonieuws
‘Een liefdesbrief aan Detroit,’ op Vellum en Chrome
jul
Van de talloze schatten die een autoliefhebber naar Detroit zouden kunnen lokken, ontbreekt één potentiële attractie met name: een grote openbare museumcollectie gewijd aan de auto. America’s Motor City biedt veel dwingende redenen voor een bezoek, maar het heeft echt niets als het Petersen Automotive Museum in Los Angeles, de LeMay in Tacoma, Washington, of de bekende autodisplays in Reno, Indianapolis of Philadelphia.
Een maatregel van verlichting van die droogte is aangekomen in de vorm van “Detroit Style: Car Design in the Motor City, 1950-2020”, een tentoonstelling in het Detroit Institute of Arts die deze maand opende en tot juni volgend jaar loopt. Een tiental auto’s, waaronder productiemodellen en conceptuele showauto’s, worden getoond naast tekeningen en foto’s van de ontwerpstudio’s waar de voertuigen vorm kregen. Er zullen ook schilderijen en sculpturen te zien zijn die de relatie tussen kunst en autocultuur van de afgelopen 70 jaar moeten belichten.
Ondanks de locatie van zijn statige Beaux-Arts-huis aan Woodward Avenue, een belangrijke verkeersader van alles wat met auto’s te maken heeft in Detroit, is de DIA geen kluis van de lokale industrie. De laatste grote tentoonstelling van auto’s binnen de muren van het museum was een retrospectief van het ontwerp in de jaren tachtig dat het tijdperk overspande van 1925 tot 1950.
“Detroit Industry Murals” door Diego Rivera aan het Detroit Institute of Arts. Credit… Nick Hagen voor The New York Times; Banco de México Diego Rivera Frida Kahlo Museums Trust, Mexico, DF/Artists Rights Society (ARS), New York
Toegegeven, de hoogtepunten van het museum zijn de prachtige “Detroit Industry Murals” van Diego Rivera, fresco’s die scènes in de Ford River Rouge-fabriek op ongeveer 15 minuten ten westen van de DIA weergeven. Toch is het museum, opgericht in 1885, een wereldklasse kunstinstelling in de breedste zin van het woord, met een divers bezit van internationale kunstwerken. Typerend voor Amerikaanse kunstmusea – het Museum of Modern Art in New York is in dit opzicht een uitschieter – in de permanente collectie van de DIA zijn geen auto’s opgenomen.
De tentoonstelling zou oorspronkelijk worden geopend als onderdeel van een grotere viering van de heropleving van de bootstrap in de stad, getimed als aanvulling op de verschuiving van de North American International Auto Show 2020 van de sombere kalender van januari naar het aangenamere weer van juni. Dat plan werd tot zinken gebracht toen de pandemie van het coronavirus zich uitbreidde en het belangrijkste congrescentrum van de stad werd omgebouwd tot een veldhospitaal. De autoshow is sindsdien verplaatst naar het vroege najaar van 2021, waardoor buitenvertoningen en activiteiten mogelijk worden.
De auto’s in de ‘Detroit Style’-show omvatten beide modellen die ooit gemeengoed waren in voorstedelijke straten – waaronder een Ford Mustang uit 1967 en een Plymouth Barracuda uit 1970 – en ontwerpstudies geproduceerd door autofabrikanten uit Detroit als proefballonnen, gemaakt om voorgestelde trends bij het publiek te concentreren autoshows. De studies omvatten iconen zoals de Le Sabre uit 1951 van General Motors en de Lamborghini Portofino uit 1987 van Chrysler’s studio. De auto’s werden gekozen door een adviescommissie die de ontwerpschool College for Creative Studies, het Henry Ford-museum en de autofabrikanten van Detroit vertegenwoordigde.
De voorbereiding voor deze show begon vijf jaar geleden, volgens Benjamin W. Colman, de associate curator van de DIA voor Amerikaanse kunst. Een deel van die tijd werd besteed aan het kiezen van de auto’s, het onderzoeken van de geschiedenis en het uitwerken van de logistiek van het regelen van de leningen. Er was ook de kwestie van waar in de zalen van het museum de tentoonstelling zou komen, deels beïnvloed door renovatiewerkzaamheden en deels beperkt door toegang voor de voertuigen.
“Dit zijn de grootste objecten waarmee ik ooit heb gewerkt,” zei dhr. Colman.
Het idee om auto’s af te schilderen als een afspiegeling van hun tijdperk en als trendsetters voor industrieel ontwerp is niet nieuw. Om nog een stap verder te gaan, wilde de DIA-tentoonstelling de reis communiceren die begon met de visie van een ontwerper. “We wilden het verhaal vertellen dat van beeld naar object loopt, het pad dat het heeft afgelegd”, zei dhr. Colman.
De nabijheid van ontwerpschetsen tot echte auto’s in de museumzaal helpt om die verbinding te maken. Zo wordt de ’70 Barracuda niet alleen gezien als een productiemodel dat wordt tentoongesteld, maar ook in een ontwikkelingsschets, die in 1967 in Prismacolor op perkament is weergegeven door Milton Antonick, een ontwerper van Chrysler. De heer Colman beschrijft dit beeld van de achterkant van de auto als “een bescheiden tekening, een informeel werkdocument” dat dient om de kloof te overbruggen tussen een stylingconcept en het eindproduct van plaatstaal.
Een van de leukere taken van het samenstellen van zo’n ambitieuze tentoonstelling was het lokaliseren van de ontwerptekeningen.
“Zo vaak was de kunst verborgen in het volle zicht, binnen 20 mijl van het museum,” zei dhr. Colman. “Ik klopte op deuren in een buitenwijk van Detroit en de schetsen kwamen uit stoffige dozen. We zouden de show tien keer kunnen herhalen en er zijn nog steeds tekeningen over.”
Zelfs de keuze voor ‘Detroit Style’ als naam van de tentoonstelling heeft betekenis. De discipline van het creëren van de look van een auto staat tegenwoordig bekend als design, maar in vroeger tijden, voordat de complexiteit van productie en marketing hun functiebeschrijving herschreef, werden de makers van gewelfde spatborden en chromen versieringen stylisten genoemd. “Het was een kwestie van kijken naar hoe de beoefenaars zichzelf beschreven in het tijdperk,” zei dhr. Colman. “We vonden het belangrijk om de historische taal te behouden.”
De steun van autofabrikanten in hun woonplaats bleek niet alleen waardevol voor het organiseren van de show, maar ook voor het aanschaffen van showauto’s. De Mustang uit ’67 is van Moray Callum, vice-president voor design bij Ford Motor, wiens vrijgevigheid betekent dat hij niet in staat zal zijn om de auto te besturen gedurende de maanden dat hij bij de DIA staat. Mr. Callum is echter op zijn gemak met het offer.
“Het is belangrijk om de objecten op ware grootte te laten zien, om het conceptuele tot leven te brengen,” zei dhr. Callum. “Dat is onze taak elke dag, en deze auto’s vertegenwoordigen wat ik denk dat een hoger niveau van optimisme in Amerika is geweest. De wereld is aan het veranderen, en misschien markeren we het einde van een tijdperk, het moment net voordat de meteoor de dinosauriërs uitroeide.”
Relevante werken van prominente figuren uit de beeldende kunstwereld, waaronder Charles Sheeler, Richard Prince, Ed Ruscha en Jean-Michel Basquiat, zijn ook te zien in de tentoonstelling. Waren er autofabrikanten die niet in de definitieve selecties voor de tentoonstelling vertegenwoordigd hadden moeten zijn?
“Packard verdiende het zelfs aan het einde van zijn bestaan, en Studebaker had zeker een plekje kunnen verdienen”, zei dhr. Callum.
Volgens de curator, dhr. Colman, stond het doel om auto’s te presenteren die de uitdagingen van hun tijd en hun enorme invloed op de cultuur weerspiegelen, voorop. Hij wijst in het bijzonder op het Chevrolet Corvette Stingray-racewagenconcept uit 1959, een geheim project binnen General Motors dat de ontwerptaal van toekomstige productiemodellen vestigde en aanleiding gaf tot een duurzame mythologie over ontwerpers en motorsport.
“Ik hoop dat we een verhaal vertellen dat een liefdesbrief is aan Detroit,” zei dhr. Colman. Toch heeft de ervaring met het maken van deze ode aan de erfenis van de stad geen grote veranderingen teweeggebracht in zijn persoonlijke vervoer: hij gaat op de fiets naar zijn werk.
